Επαλέ: Από το Καμερούν με αγάπη

 

Η ιστορία, κοντά στην αρχή της, έχει –μεταξύ άλλων– για συμπαίκτες τον Ζοέλ Επαλέ με τον Τάσο Κατσαμπή. Η... στατιστική αυτό δεν το αναφέρει, αλλά το 1997, ο Καμερουνέζος με τον αρχηγό του Ηρακλή συνυπήρξαν στον Πανιώνιο. Εκείνη ήταν η τελευταία χρονιά του νυν αρχηγού του Ηρακλή με την ομάδα της Νέας Σμύρνης, τότε στα 26 του.


Εκείνη ήταν η πρώτη σεζόν του Επαλέ στην Ελλάδα. Εκαναν μαζί προπονήσεις για περίπου δύο μήνες. Ο Καμερουνέζος άρεσε, αλλά λόγω οικονομικών ζητημάτων η μεταγραφή δεν πέρασε και έτσι η πρώτη του ομάδα στην Ελλάδα ήταν ο Εθνικός.

Τον Επαλέ στην Ελλάδα τον έφερε ο Παναθηναϊκός, ένας τραυματισμός όμως στους προσαγωγούς στο φιλικό που είχε γίνει, δεν του επέτρεψε να προχωρήσει. Στους Πράσινους βέβαια έμελλε να πάει το 2003 (έξι χρόνια μετά), η αλήθεια όμως είναι ότι στον ενάμιση χρόνο που έμεινε εκεί δεν έκανε (όπως δεν έκανε και πουθενά αλλού) αυτά που έκανε στον Ηρακλή από τη στιγμή που πήγε (θεωρητικά, ποδοσφαιρικά, ξεζουμισμένος) τον χειμώνα του 2005. Συνολικά, έπαιξε 59 παιχνίδια και από αυτά, σε 56 παιχνίδια πρωταθλήματος πέτυχε 21 γκολ, από τα 27 που έχει συνολικά στην Α’ κατηγορία. Παρεμπιπτόντως, ο Επαλέ με τρεις ακόμη συμμετοχές θα φτάσει τις 200 στην Α’ κατηγορία.

«Οταν ήρθα δεν ήμουν και στην καλύτερη κατάσταση που ήθελα. Ο προπονητής με βοήθησε, προπονούμαι καθημερινά και πλέον νιώθω πολύ καλά. Αυτό που χρειάζεται είναι να πάρω και έναν ρυθμό μέσα από τα παιχνίδια. Οταν ήταν να γυρίσω στην Ελλάδα συζητούσα και με άλλες ομάδες. Δεν μου πήγαινε όμως να γυρίσω εδώ και να μην είναι για τον Ηρακλή. Για αυτό και έκανα τις συζητήσεις. Αν ο Ηρακλής δεν με ήθελε, τότε μόνο...».

Ο Ηρακλής βεβαίως τον ήθελε. Επιστροφή στην ομάδα που δέθηκε περισσότερο από κάθε άλλη, έπειτα από περίπου τέσσερα χρόνια. Είχε φύγει τον χειμώνα του 2006 για να πάει στην Μπόχουμ και ενώ, μερικούς μήνες πριν, ο Ηρακλής έπαιρνε την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα. Ο Επαλέ λέει: «Διαπιστώνω ότι τώρα η ομάδα έχει περισσότερη ποιότητα. Αυτό που μας χρειάζεται είναι να αποκτήσουμε το αγωνιστικό δέσιμο που είχε εκείνη η ομάδα. Να γνωρίσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον».

Από το «τότε», θυμάται τα πάντα. Γίνεται σκυθρωπός όταν θυμάται το πρώτο παιχνίδι του Ηρακλή στην Κρακοβία, καλοκαίρι του 2006 για το UEFA. Νίκησε 0-1, με το γκολ του Πρίττα, ο ίδιος όμως αποβλήθηκε με απευθείας κόκκινη κάρτα στο 71’. «Δεν ήταν καν φάουλ. Πήγα να πάρω την μπάλα, ο αντίπαλος έπεσε κάτω και ο διαιτητής μου έδειξε την κόκκινη. 'Μα', του λέω, 'αν είναι φάουλ, είναι το πρώτο που κάνω'». Η απουσία του ήταν σημαντική στο δεύτερο παιχνίδι στο Καυτανζόγλειο. Ο Ηρακλής αποκλείστηκε, δεν μπήκε στους ομίλους.

Εκείνη η κόκκινη τον κυνήγησε μέχρι και το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν με την Μπακού από το Αζερμπαϊτζάν έπαιζε με την Μποντγκόριτσα. Ηταν τιμωρημένος με δύο αγωνιστικές (από τότε) και όχι με μία. Κανείς δεν έδωσε προσοχή στην ενημέρωση από την UEFA, η Μπακού μηδενίστηκε. «Ηταν αντικείμενο τριβής μεταξύ των ανθρώπων της ομάδας. Μου είπανε και μένα κάτι, αλλά όχι πολλά. Τι να μου πούνε; Πώς μπορούσα εγώ να ξέρω και να θυμάμαι από τότε ότι ήμουν τιμωρημένος; Αυτά τα έχει η UEFA».

Η Μπακού και το Αζερμπαϊτζάν έμειναν πίσω, το ίδιο και το πλούσιο συμβόλαιο που είχε (για τους επόμενους έξι μήνες άλλα 400.000) με την πρώην του ομάδα. Δεν άντεχε άλλο. «Τα γήπεδα δεν είχαν κόσμο. Οι αγωνιστικοί χώροι δεν ήταν καλοί. Μου έλειψε η ατμόσφαιρα των παιχνιδιών, με τον κόσμο, τα ντέρμπι, το πάθος. Εκεί οι πόρτες ήταν ανοιχτές και δεν πήγαινε καθόλου κόσμος». Το Μπακού, όπως λέει, ήταν ωραίο στο κέντρο της πόλης. Αυτό όμως που του έλειπε πολύ ήταν η οικογένειά του. «Εμεναν στο Παρίσι. Πήγαινα και τους έβλεπα μια φορά τον μήνα ή μια φορά τους δύο μήνες. Τώρα που είμαστε πάλι όλοι μαζί τα παιδιά δεν ξεκολλάνε από πάνω μου».

Η μεγάλη, η Μαριλίν, έχει ταλέντο στη ζωγραφική και κάνει σχετικά μαθήματα. Η Ζορντί είναι η δεύτερη και το μικρότερο μέλος της οικογένειας είναι ο Τζασόν. Με τη γυναίκα του, τη Μαρί, είναι μαζί από το σχολείο, στο Καμερούν. Στην πατρίδα του ετοιμάζει να κάνει ένα μεγάλο αθλητικό κέντρο. Η οικογένεια είναι πολύ σημαντικό πράγμα για τον Ζοέλ. Θυμάται την Μπόχουμ: «Είχαμε ψυχολόγο στη διάθεσή μας. Κατά καιρούς μας μιλούσε όλους μαζί. Οποιος ήθελε έκανε και τετ α τετ. Εγώ πάντα έχω για ψυχολόγο την οικογένειά μου».

Το ίδιο δέσιμο θέλει να νιώθει παντού. Το νιώθει στον Ηρακλή. Μέχρι τώρα από την επιστροφή του και μετά οι τέσσερις συμμετοχές του είναι όλες ως αλλαγή. Νιώθει πάντως έτοιμος για βασικός. «Νιώθω καλά. Για μένα το σημαντικό στο ποδόσφαιρο δεν είναι τα λεφτά. Δεν είναι ο κύριος λόγος αυτός για να παίζω. Πρέπει να νιώθω καλά με την ομάδα και να βάζω τα πόδια μου στη φωτιά». Και συμπληρώνει: «Πρέπει να κάνουμε άλλες δύο νίκες και να κοιτάξουμε ψηλότερα».

Στον Ηρακλή συναντά έναν συμπατριώτη του, τον Ενγκουάτ Μαχόπ. «Προσωπικά δεν τον ήξερα, θυμάμαι όμως από τη Γερμανία που συζητούσανε για έναν ταλαντούχο νεαρό που είχε η Μπάγερν. Είναι καλός παίκτης και καλό παιδί». Με τον ομάδα της Θεσσαλονίκης έκανε δυόμισι χρόνια συμβόλαιο και είπε ότι θέλει να κλείσει εδώ την καριέρα του. «Για αυτό και γύρισα». Του λέμε ότι ο Κατσαμπής σχεδιάζει να σταματήσει το καλοκαίρι. «Είναι δική του απόφαση. Πάντως αν κάνεις καλή ζωή μπορείς να παίζεις πολλά χρόνια. Κι εγώ αυτό θέλω να κάνω. Και έπειτα από δυόμισι χρόνια θα συζητήσουμε για το αν θα κλείσω τότε την καριέρα μου».

-Το κείμενο είναι από την εφημερίδα "Εξέδρα"