Μαθήματα μάχης και συμπαράστασης

Δεν ήταν γραφτό για τον Τίτο Βιλανόβα, τον οποίο θυμόμαστε όχι για τις αγωνιστικές επιτυχίες, αλλά για την εξωαγωνιστική ζωή και τη μάχη που δίνει με τον καρκίνο. Γι' αυτό και η Μπαρτσελόνα του στάθηκε όλο αυτό το διάστημα. Ο Θέμης Καίσαρης σχολιάζει την κάτι παραπάνω από επαγγελματική σχέση των "μπλαουγκράνα" με τον προπονητή τους.



Αποδείχθηκε πως δεν ήταν γραφτό για τον Τίτο Βιλανόβα. Τουλάχιστον μέχρι τώρα, για να μην προδικάζουμε το μέλλον. Ο δρόμος του διασταυρώθηκε μ’ αυτόν της Μπάρτσα, αλλά η κοινή πορεία δεν ήταν αυτή που ο ίδιος θα ήθελε. Έφτασε στο τοπ επίπεδο, αλλά δεν το έζησε όσο και όπως ο ίδιος θα επιθυμούσε.

Ο Βιλανόβα έκανε νωρίς το πρώτο όνειρο πραγματικότητα. Πήγε στην Μπαρτσελόνα, έγινε μέλος της δεύτερης ομάδας, μπήκε εκεί που ονειρεύεται κάθε Καταλανός. Δεν φόρεσε, όμως, ποτέ την φανέλα της πρώτης ομάδας, δεν ήταν γι’ αυτό το επίπεδο. Ακόμα κι όταν κατάφερε να παίξει στην Primera Division με την Θέλτα, δεν αγωνίστηκε όσο θα ήθελε, πατούσε σπάνια χορτάρι. Δεν ήταν άτυχος, δεν είχε τραυματισμούς που τον κράτησαν πίσω, απλώς δεν τo ’χε.

Κι αν οι ικανότητες ήταν αυτές που τον κράτησαν χαμηλά στην ποδοσφαιρική καριέρα, ήρθε ο καρκίνος για να τον φρενάρει με τον πιο άσχημο τρόπο στην προπονητική. Ο Γκουαρδιόλα τον διάλεξε ως τον νούμερο 2 από την πρώτη μέρα, παρότι ο Βιλανόβα δεν είχε ιδιαίτερες προπονητικές δάφνες να επιδείξει. Μαζί δούλεψαν στην δεύτερη ομάδα της Μπάρτσα, μαζί έπεισαν μέσα σ’ έναν χρόνο τα αφεντικά πως είναι η σωστή επιλογή διαδοχής του Ράικαρντ.

Ως δίδυμο πέτυχαν τα πάντα, σίγουρα περισσότερα απ’ όσα κι οι ίδιοι είχαν ονειρευτεί. Κι όταν ήρθε το τέλος, όπως έρχεται πάντα για όσα ξεπερνούν κατά πολύ τα εσκαμμένα, είχε έρθει για τον Τίτο η στιγμή να γίνει αυτός το νούμερο 1. Να ζήσει το τοπ επίπεδο ως πρώτος, με τον προβολέα πάνω του όσο ποτέ πριν.

Δεν του ήταν γραφτό. Η πρώτη χρονιά ως προπονητής στον πάγκο της Μπαρτσελόνα θα μείνει περισσότερο στην ιστορία για την αρρώστια που τον ανάγκασε σε διάλειμμα και για την αποτυχία σε Κύπελλο και Ευρώπη, παρά για τα όσα πέτυχε στο πρωτάθλημα. Τελείωσε τον πρώτο γύρο χωρίς ήττα, με 18 νίκες και μια ισοπαλία με την Ρεάλ. Κατέκτησε το πρωτάθλημα με το ρεκόρ των 100 πόντων και των 115 γκολ.

Και ελάχιστοι θα τον θυμούνται γι’ αυτά, γιατί τα εξωγηπεδικά πάντα τον χαρακτήριζαν περισσότερο. Πριν έρθει ο καρκίνος να τον στείλει στην Νέα Υόρκη για δεύτερη επέμβαση και χημειοθεραπείες, ήταν "ο τύπος που του έβαλε το δάχτυλο στο μάτι ο Μουρίνιο". Πριν γίνει ο προπονητής που θα συνέχιζε τα όσα άφησε ο Πεπ, έγινε "αυτός που άφησε τον πάγκο της Μπάρτσα γιατί ο καρκίνος επανήλθε". Πριν μάθουμε τελικώς τι προπονητής είναι και πως θα σχεδίαζε μια νέα Μπαρτσελόνα απαλλαγμένος από προβλήματα, έγινε "αυτός που αναγκάστηκε να παραιτηθεί, γιατί ο καρκίνος επέστρεψε για τρίτη φορά".

Όσον αφορά στον προπονητή Βιλανόβα, σαφείς απαντήσεις δεν πήραμε ποτέ κι η ευχή είναι να πάρουμε στο μέλλον, είτε στην Μπαρτσελόνα είτε κάπου αλλού. Μέχρι τότε, προφανώς και το κυρίαρχο θέμα είναι να βγει ο άνθρωπος Τίτο νικητής στην προσωπική μάχη του.

Μέχρι τότε, το μοναδικό που μπορούμε να κάνουμε, πέρα από τις ευχές, είναι να διδαχθούμε από τον άνθρωπο και το περιβάλλον του. Ο ίδιος ο Τίτο αναγκάστηκε να κάνει δεύτερη φορά επέμβαση, πέρασε σχεδόν δύο μήνες στην Νέα Υόρκη να κάνει χημειοθεραπείες, αλλά παρόλα αυτά ασχολείτο διαρκώς με την ομάδα του κι ετοιμαζόταν για την επιστροφή του.

Η ομάδα του αρνήθηκε να μπει σε λογικές αντικατάστασης μεσούσης της σεζόν. Όχι μόνο γιατί ποδοσφαιρικά η Μπαρτσελόνα δεν σκέφτεται έτσι, αλλά κυρίως γιατί νόμος γι’ αυτήν ήταν τα θέλω του Τίτο. Αν ο Βιλανόβα τους έλεγε πως δεν μπορεί να συνεχίσει, θα τον άκουγαν και θα όριζαν μόνιμο αντικαταστάτη μέχρι το τέλος της χρονιάς, χωρίς να τον περιμένουν να επιστρέψει. Από τη στιγμή, όμως, που ο Τίτο ήθελε να επιστρέψει, η Μπαρτσελόνα τον υπάκουσε. Έδωσε την ομάδα στον βοηθό του και τον περίμενε.

Θα ήταν αδύνατο γι’ αυτόν τον σύλλογο να κλείσει την πόρτα σε έναν άνθρωπο που είχε μέσα του τη θέληση να επιστρέψει την ίδια χρονιά. Αφού ο Βιλανόβα δεν είχε ακόμα αποδεχθεί πως δεν γίνεται, η Μπαρτσελόνα δεν θα ήταν αυτή που θα του έλεγε το αντίθετο. Αφού ο Τίτο, σαν άλλος Τζον Λοκ, πίστευε πως μπορεί, η Μπάρτσα δεν θα ήταν αυτή που θα του έλεγε τι δεν μπορεί να κάνει.

Του έδωσε το δικαίωμα να έχει κάτι να προσμένει, όταν θα τελείωνε το βάσανο της Νέας Υόρκης. Του έδωσε το δικαίωμα να κοιτάει μπροστά, όχι μόνο προς στο τέλος της περσινής σεζόν, αλλά σε ακόμα πιο μακρινό ορίζοντα. Να σχεδιάζει το μέλλον, να νιώθει πως αν καταφέρει να νικήσει τον καρκίνο, η ζωή θα συνεχιστεί όπως πρέπει. Ίδια με πριν, καλύτερη από πριν.

Οι δρόμοι τους χώρισαν επαγγελματικά μόνο όταν ο ίδιος ο Βιλανόβα αποφάσισε να τους πει "τέρμα, ως εδώ, θα παλέψω την αρρώστια, αλλά εσείς πρέπει να κοιτάξετε μπροστά". Εννοείται πως ο σύλλογος θα εξακολουθήσει να είναι στο πλευρό του στη συνέχεια της μάχης. Σημαντικότερος, όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο του φέρθηκε πέρσι, όταν του είπε με λόγια και του έδειξε με πράξεις πώς θα γίνει αυτό που θέλει ο ίδιος.

Ο Τίτο μας έδωσε το μάθημα της μάχης κι η Μπάρτσα αυτό της συμπαράστασης.

πηγή: contra.gr